Το αγοράκι με τους αναπτήρες γύρναγε μες στο κρύο του Χειμώνα, κι έπινε το αίμα των κουνουπιών. Έστιβε τα βλέμματα τα σκυμμένα, έσκυβε με το άδειο καπέλο, κι έδινε ένα κέρμα στην ζωή του, τραβώντας τις στιγμές με σκανδάλη.

Το αγοράκι με τους αναπτήρες γύρναγε στην αφετηρία της επιστροφής του, σαν τον μύστη στο μαντείο. Έλεγε το προτελευταίο του αντίο και, γαβγίζοντας στα αδέσποτα, μοίραζε την φτωχογένειά του στους φωτογράφους.

Το αγοράκι με τους αναπτήρες άναβε μοιραίες φωτιές στην συνείδηση της μαύρης λιμουζίνας που πάρκαρε στον ίσκιο του. Έπινε το ανοιξιάτικο πεπρωμένο του, πνίγοντας τα δάκρυά του στην θάλασσα των δακρύων. Έκρυβε τα μάτια του λόγω της εποχιακής γύρης. Πέθαινε νοερά και επέπλεε στους Αχέρωντες των ερώτων του. Έκοψε στην μέση το νυφικό στεφάνι, το ακόνισε, κι έγινε γαμπριάτικο δρεπάνι.

Το αγοράκι με τους αναπτήρες σκότωσε το κοριτσάκι και του έκλεψε όλα τα σπίρτα. Αυτοπυρπολήθηκε, κι εμείς οι υπόλοιποι βάλαμε τις στάχτες του μέσα σ’ ένα απ’ τα κουτάκια.

Ζει πλέον μέσα της.