Λευκό χαράζεται στο σώμα της σιγής
και φτιάχνει μαριονέτα άνθρωπο
μισό χαρτί μισό σχοινί
που γράφει και εγγράφεται στην ίδια τη σελίδα.

Έτσι και με τα όνειρα.
Χαράζονται σαν αφορμή
πεθαίνουν σαν αιτία
και όταν πίσω γυρίζουμε να τα ’βρούμε εκεί
έχουν αφήσει παγερό το άσεμνο κορμί τους
πιωμένο να κατρακυλά
σε μπλε μεθύσι, ψίθυρο,
να μη χωρά στις λέξεις.

Πετά σχοινί για να πιαστεί και κείνο του αρνιέται
και πέταξε τα όνειρα για να σωθεί κι εκείνο.