Τι κι αν ζηλεύω, τι κι αν σε λατρεύω
κι αν μου ματώνει στα στήθια η καρδιά μου
που άλλος τώρα σ’ αγκαλιάζει μακριά μου
και κάθε βράδυ για σε ξενυχτώ.

Ποιος σ’ έχει πάρει ρωτώ το φεγγάρι
ψηλά τ’ αστέρι που είσαι μήπως ξέρει
και το φεγγάρι που ξέρει μόνο
πως κρύβω πόνο γερό.

Ξεχασμένος σε μιαν άκρη
μονάχος θρηνώ
για μιας άκαρδης το βλέμμα
που δεν λησμονώ.

Κλάψε καρδιά μου
αφού θες να πονάς,
κλάψε καρδιά μου
αφού δεν τη ξεχνάς.

Ζητώ και πάλι σαν βρεις την αγκάλη
να ξαναρχίσει το πρώτο μας μεθύσι,
να γιατρευτεί ο κάθε πόνος στην καρδιά μου
και της ψυχής μου να σβήσει ο καημός.

Αυτό το δείλι ας σμίξουν τα χείλη
να σφραγιστούνε, για αγάπη να μου πούνε
ν’ αγκαλιαστούμε, στα περασμένα
στα ξεχασμένα ξανά.