Στο μέτωπό σου μια θάλασσα αναπαύεται·
του φόβου οι σταγόνες, δελφίνια που παίζουν.

Μέρα τη μέρα δυναμώνει το κύμα της,
αναριγά, τα αρμυρίκια δαγκώνει.

Καταλαβαίνει πως ήρθε η ώρα της,
ήρθε η ώρα να πει την αλήθεια.

«Νυν απολύεις τον δούλο σου, δέσποτα»
και σε σκεπάζει, όπως η μάνα τη νύχτα.