Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας
με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς,
αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας
και οι εχθροί είναι εραστές μ’ εκβιασμούς.
Των δράκων γάλα πίνουν μόνο και φαρμάκι
κρίμα δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.

Στους ουρανούς θ' αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν
ξέρουν αυτοί το φωτοστέφανο χρυσό,
φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν
κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.
Όχι τσεκούρι και μπαλτάς μήτε και σφαίρα
μ' ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.

Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες κοντά τους,
να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό,
κυνηγημένος απ' το σώμα σου στους βάλτους
βρήκες ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.
Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων
κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.

Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως
στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά,
για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος
μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.
Ω επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις
τα μαχαιρώνεις και λυσσάς κι όλο σπαράζεις.

Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί ποιος θα κερδίσει
τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά
και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει
την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.
Σ' άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες
τι μυστικά σου ‘πε το φως μέσα στις πάχνες.

Αθώοι όλοι σε μια χώρα των αθώων
δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,
δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων
γι' αυτούς που ζούνε αγκαλιά μ' έναν χαφιέ.
Λυσσούν να σ' έβρουν τα σκυλιά, λυσσούν οι σκύλοι
κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.

Πως να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία
αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής,
ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία
θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.
Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία
μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία.