Αυτό που λες όταν δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί
Αυτό που πίνεις σαν δεν υπάρχει τίποτα για να πιωθεί
Αυτά που ακούς και βλέπεις και καταλαβαίνεις
σαν όλα σε καλούν να τα διασχίσεις και να συνεχίσεις;
Όταν θα φύγεις από το μόνο μέρος που υπάρχει
πετοχορεύοντας στης ζαρκαδόστρατας τη φτερωτή αλήθεια
με μια μόνο άρνηση μέσα σου κλειδωμένη
της άρνησης την άρνηση
ομφαλοδεμένη στο χωρισμό των κόσμων
που έπρεπε να υπάρξουν για να αμφισβητήσεις
εκείνο που δε γίνεται να αμφισβητηθεί…
Παίζεις τ’ αφάνταστα και τα φανταστικά
σαν ακροβάτης μπάλες περιστρεφόμενες
κι ένα ένα τα μέλη σου περιστρέφεις
ώσπου γίνεσαι κύκλος, ροή, ηλεκτρόνιο
ριζώνεις βαθιά στον άνεμο και
στην αχλύ των φωτεινών υπάρξεων
λούζεσαι.
Είσαι έξω απ’ όσα έκλεισες σε κύκλους
φυσαλιδένια σύμπαντα που άφρισε η φλόγα σου
άφησες το καράβι σου στα σύννεφα ναυαγισμένο
και βούλιαξες στους ουρανούς
και είσαι εδώ και κολυμπάς
στο πατητήρι της απλότητας.