Πώς να συνηθίσω μακριά σου;
μόνο μες στην αγκαλιά σου
έχω μάθει να κοιμάμαι, να ξυπνώ.
Έκανα προσπάθεια μεγάλη
να ερωτευτώ και πάλι όμως πέφτει στο κενό.

Και σ’ αναζητάω, νοιάζομαι, ρωτάω
είναι που δεν έπαψα ποτέ να σ’ αγαπάω.
Πάνω μου ξεσπάω και πληγές μετράω
με δυο λόγια χάνομαι, σε σκέφτομαι, πονάω.

Τίποτα δεν μπορεί πια να σε νικήσει
μάταια πάλευα, δεν υπάρχει λύση,
όσο και να το ‘χω προσπαθήσει.
Τίποτα δεν μπορεί , άκου που σου λέω
σώμα μου και ψυχή, πάθος μου μοιραίο,
ζω για σένα μόνο κι αναπνέω.

Δύσκολο που είναι το αντίο,
όταν ένας απ’ τους δύο μένει πίσω και μιλάει με σκιές
Μοιάζουν φυλακές οι αναμνήσεις
πίνω, έχω παραισθήσεις μα δε σβήνουν οι στιγμές.