Ποια μάνα, ποια μοίρα
ποιος να με βλάψει,
π’ απόμεινα μισός
που σ’ έχω χάσει.

Ποια πέτρα, ποιος βράχος
τώρα ν’ ανοίξει,
εμένα και τον πόνο μου
να κρύψει.

Να πάψω πια να ζω και ν’ ανασαίνω,
να πάψω μια ζωή να περιμένω.
Να πάψω να μισώ τον εαυτό μου,
να πάψω να ζητώ τ’ άλλο δικό μου.

Ποια μάνα, ποια νύχτα
να με σκεπάσει,
ο ήλιος να μη με δει
που ‘χω γεράσει.

Ποια τύχη, ποιο χέρι
θα με γλυτώσει,
λουλούδι τη ζωή μου
για να κόψει.

Να πάψω πια να ζω και ν’ ανασαίνω,
να πάψω μια ζωή να περιμένω.
Να πάψω να μισώ τον εαυτό μου,
να πάψω να ζητώ τ’ άλλο δικό μου.