Έθθα σου πω, Δροσούλλ’, ασ σ’ αγαπώ
τζ’ ας κλαίσιν τα γρουσά σου τα μματούδκια
τζ’ ας βκαίννουσιμ μισά ’που τογ καμόν
τα παραπονημένα σου λοούδκια.

Εσού ’σαι τα χαράματα του φου
που μολοούσιμ* μέραν τζαι ξιφώτιν*,
εγιώνι το σουρούππιασμαν. Λαλώ,
μ’ όπου τζαι νάν’ η νύχτα καρτερώ την.

Εσού ξεπεταρούιμ που πετά
τζ’ όπκοια βρεθούν ομπρός του αγαπά τα·
έντζαι δικλά* ποττέ πίσω να δει,
φιλιά μέ* λοβαρκάζει με μετρά τα.

Εγιώ ’μως λοβαρκάζω το φιλίν
γιατ’ εν είμαι τζ’ εγιώ ξεπεταρούιν
τζαι μεμ παραπονιέσαι τζαι κανεί,
μεν τρέμει τ’ όμορφόσ σου το σειλούιν.

Εσού ’σαι ’νας αθθός της λεμονιάς
τζ’ εγιώνι τ’ ολοτζίτρινολ λεμόνι (ν)·
εσού ’σαι παναΰριμ π’ αρκινά
τζ’ εγιώνι παναΰριμ που τελειώννει.

Έθθα σου πω, Δροσούλλ’, ας σ’ αγαπώ
τζ’ ας κλαίσιν τα μματούδκια σ’ ομπροστά μου.
Κάλλιον τωρά να κλάψουφ φανερά
παρά να κλαίσιν ύστερις κρυφά μου.