Ησυχία στο σπίτι, κάθε θόρυβος φασαρία. O λεπτοδείκτης
κάνει περίπολο με αρβύλες.
Το παλτό σου στην κρεμάστρα μοιάζει με άνθρωπο,
ακίνητο σκεπτικό σα να περιμένει σε στάση λεωφορείου.
Το ξέχασες τη μέρα που ‘φυγες για λίγο.
Το βάζο απλώνει την σκιά του στον τοίχο και μου θυμίζει τις
βαθύζωνες βραζιλιάνες που παρατηρούσαμε σε εκείνο το
ταξίδι στη νότια Αμερική.
Θυμάσαι ? Θυμάσαι που χαθήκαμε δυο τρεις φορές στα στενά νύχτα χωρίς να ξέρουμε ούτε τι ώρα είναι , ούτε πως θα βρούμε το δρόμο ? Φοβήθηκες λίγο και ήσουν
εκνευρισμένη …έφταιγε μάλλον η απόλυτη ησυχία του
δρόμου και κάτι σκιάσεις περίεργες όπως αυτή εδώ με το
βάζο . Έπειτα θα μου πεις πάντα έτσι τα έβλεπα . Σαν
προεκτάσεις και συ δεν ήθελες να τεντώνεσαι για να δεις
.Προτιμούσες να σαι ξεκούραστη, αταλάντευτη . Και ‘γω σε
ξεβόλευα . Αυτές οι μικροαστικές σου συνήθειες …ήθελα
πάντα να σε πείσω για λίγη άρνηση . Τι έβλεπες πάνω μου
…ήθελα να ‘ξερα …μόνο αυτό.




Αφού ποτέ ποτέ σου δε μ’ αγάπησες αληθινά
Αφού ποτέ ποτέ σου δε με πόνεσες ειλικρινά
κι αφού το ένιωθα και το ‘χα καταλάβει
κ αφού το ήξερες και συ
τότε
Για ποιον καρδιοχτυπούσα , για ποιον ξενύχταγα
για ποιον αιμορραγούσα
τον εαυτό μου γέλαγα και τη ζωή ξεγέλαγα
Και να εδώ , εδώ στις αναμνήσεις σαν σκιά κυκλοφορώ.
Μα δε μπορώ μονάχα να θυμάμαι και γι αυτό
Αποχωρώ.
Μα αφού το ήξερα πως όλα θα τελειώσουν
και αφού μου το ‘δειχνες και συ
τότε
Για ποιον καρδιοχτυπούσα , για ποιον ξενύχταγα
για ποιον αιμορραγούσα
τον εαυτό μου γέλαγα και τη ζωή ξεγέλαγα

Μα αφού το ήξερα πως όλα θα τελειώσουν
και αφού μου το ‘δειχνες και συ
τότε
Για ποιον καρδιοχτυπούσα , για ποιον ξενύχταγα
για ποιον αιμορραγούσα
τον εαυτό μου γέλαγα και τη ζωή ξεγέλαγα