Μια νύχτα βγήκα απ’ το παλιό παράπονο
κι ανέβηκα τη σκάλα για να πιάσω ουρανό
και φορτωμένος όνειρα γιαννιώτικα
φτερό στους πέντε ανέμους παραδόθηκα.

Κι έστειλες το κλάμα
διπλωμένο γράμμα,
τα πουλιά ρωτάς,
μα τα πουλιά είχαν ξεχάσει
να μιλούν.

Τώρα γυρεύω για να βρω μιαν αφορμή
σε κάποιο παραμύθι που δεν άκουσα παιδί
και στης καρδιάς σου το βαθύ πλατύσκαλο
τις αμαρτίες μου και πάλι τις καλώ.