Οι νύχτες που σε ξεγελούν
μια μέρα θ’ απολογηθούν,
θα τις ξαφνιάσω.
Ίσως να πέσουν στα ρηχά
να μη τους πω λόγια βαριά,
ένα με νοιάζει μοναχά, να μη σε χάσω

Να με πιστεύεις, μη ρωτάς
έχω αγαπήσει ότι αγαπάς,
δικός σου είμαι.
Ο άγνωστος σου κι ο γνωστός,
μόνιμος και περαστικός
και όλα τ’ άλλα ευτυχώς ψέματα είναι.

Ο φόβος που σε προκαλεί
κάτω απ’ τα πόδια σου χαλί
και σε τρομάζει.
Θα του τσακίσω το φτερό
να πάψει να ’ρχεται εδώ
και θα ν’ το χέρι μου αυτό που σ’ αγκαλιάζει.

Να με πιστεύεις, μη ρωτάς
έχω αγαπήσει ότι αγαπάς,
δικός σου είμαι.
Ο άγνωστος σου κι ο γνωστός,
μόνιμος και περαστικός
και όλα τ’ άλλα ευτυχώς ψέματα είναι.