Είναι τα μπλουζ της μοναξιάς
οι ξέμπαρκοι μας χρόνοι
κι οι δρόμοι που σε οδηγούν
σ’ ερημικό μπαλκόνι.

Είναι τα άνθη του νερού
που την καρδιά ροκάρουν
και το φιλί από φωτιά
που τα πουλιά θα πάρουν.

Είναι τα μπλουζ των ποταμών
που μοιάζουν να ‘ναι ίδια
Μισισιπής και Ιλισός
σ’ ακτές θρηνούν ταξίδια.

Έχει φωνή ο ποταμός
βαλκάνια ψυχή μου
αυτός που μέσα σου κυλά
με βράδια της ερήμου.

Είναι τα μπλουζ των στεναγμών
που γράφουν στο τσιμέντο
ψυχές που 'γίναν αριθμοί
στης τρέλας το κρεσέντο.

Είναι τα μπλουζ της μοναξιάς
που δεν ακούμε ήχους
τα μπογιατίζουν τα παιδιά
με γκράφιτι στους τοίχους.