Χάλκινα καζάνια παγωμένα
σε κύκλο ένατο βρυχώνται με ζητούν
κι εγώ είμαι εκδίκηση με μάτια πυρωμένα
για όπλα που τυχαία εκπυρσοκροτούν.

Άνθρωποι σαν πηγάδια στερεμένα
κραυγές από τον πάτο αντηχούν
σοκάκια έρημα χορταριασμένα
που γύρω από το τέλος τους γυρνούν.

Εγώ είμαι εδώ, εγώ είμαι τώρα
βγάζουν φτερά τα πόδια μου αδερφέ στην ανηφόρα
εγώ είμαι εδώ, εγώ είμαι τώρα
ζωντανός καθώς μπορώ να δακρύζω και να αιμορραγώ
να σου γελάω, τα μάτια μου να κλείνω και να σιγοτραγουδώ.