Οι αλήθειες μου σκουριάζουν σβήνει μου η λαλιά
παρήλθε μου ο χρόνος
του κόσμου δε προφταίνω την περπατησιά
για αυτό βαδίζω μόνος.

Ειν’ τα μάτια μου αδειανά
σκόρπισα μέσα στο χρόνο.

Τα δάχτυλα σου αγγίζω οι αποστάσεις γίνονται θεριά
ο έρως μαραμένος
της νιότης μου η πρώτη έσβησε η φωτιά
μπρος τον καθρέφτη ξένος.

Ειν’ τα μάτια μου αδειανά
σκόρπισα μέσα στο χρόνο.

Ανάσταση και πάλι ξημερώνει εμπρός
θα πλάσω μιαν ελπίδα
με τη γροθιά σφιγμένη, βλέμμα προς το φως
και επιτέλους, είδα.

Ειναι τα μάτια μου ανοιχτά...