Η Ισμήνη μόνη
μικρό αηδόνι
μπρος στον καθρέφτη χαμογελά
βάφει τα χείλη
μαύρο σταφύλι
παίρνει τη ρόκα και ξεκινά
Μια Πηνελόπη
που υφαίνει το χρόνο
με το στημόνι και τον καημό
μια Αριάδνη που πια δεν προσμένει
φτιάχνει το νήμα χωρίς σκοπό

Μα κάποια μέρα
χάθηκε η κόρη
μέσα στα φώτα του ουρανού
μαλλιά της φάνηκαν
τα κόκκινα νέφη
κι έγινε η κλώστρα του δειλινού