Τον ουρανό που σου `λεγα
κι αυτόν που σου `χα τάξει
τον είχα μόνο στ’ όνειρο
και σε παλιά χαρτιά

Γι’ αυτό και σ’ τον ζωγράφισα
μ’ ασήμι και μετάξι
κι έτσι η αγάπη έγινε
πουλάκι στη φωτιά

Τον ουρανό που γύρεψα
να βρω στην αγκαλιά σου
τον βρήκα μόνο μια στιγμή
μα ήταν σαν βυθός

Ήταν βυθός μιας θάλασσας
με τ’ αμαρτήματά σου
εκεί που μήτε άνθρωπος
δεν ζει μήτε θεός

Τον ουρανό που σου `ταξα
ήταν για τους αγγέλους
ήταν γι’ αυτούς που φύγανε
μονάχοι μια νυχτιά

Που δώσανε συγχώρεση
και βρήκαν επιτέλους
μια πέτρα να καθίσουνε
στην άγια ερημιά

Τον ουρανό που γύρεψα
να βρω στην αγκαλιά σου
τον βρήκα μόνο μια στιγμή
μα ήταν σαν βυθός

Ήταν βυθός μιας θάλασσας
με τ’ αμαρτήματά σου
εκεί που μήτε άνθρωπος
δεν ζει μήτε θεός