Σ΄ αυτό τον κήπο άνθιζαν οι φίλοι,
πίναν κρασί και διασταυρώνανε τα ξίφη τους
με τον Μαρκήσιο, με τη Ρόζα, με το θάνατο.

Φύγαν οι φίλοι, τσάκισε ο Μαρκήσιος,
η Ρόζα πάλι στον τροχό
κι ο κήπος μου πάντα στην ίδια θέση.

Το βλέπω τώρα, ήρι αρχομένω,
καθώς εισβάλλουνε τα χρόνια κι ο καιρός
και το χειρότερο το γράφω.

΄Ετσι έγινε και έτσι θα γίνεται πάντοτε,
μικρή μου Μαρία,
με τον Μαρκήσιο, με τη Ρόζα, με το θάνατο.

Κι αλίμονο σ΄ εκείνον
που πατρίδα τώρα δεν έχει
και περιφέρεται σε στερεότυπα και ξένους ουρανούς.