Λες, πως τώρα έφτασε ο καιρός
πια, δε σου ταιριάζει ο βυθός.
Θες, να λάμπεις στα φλας και στις καρδιές
φως, γεμάτα τα θέατρα φωνές.

Φεύγεις για πάντα απ’ το βυθό
λες πως δε θα σε ξαναδώ
μα είναι το πάντα πιο πολύ απ’ το αγαπώ.
Γι αυτό οι μπουρμπουλήθρες σιωπηλές
μείναν στων βράχων τις ρωγμές
κι όλες οι νότες που τραγούδαγες στεγνές κι αυτές.
Μα εγώ για σένα τραγουδώ στο κενό.

Βρες, πίσω απ’ το αντίο που μου λες
πως γίναν οι θάλασσες στεριές.
Δες, οι φίλοι σου είναι προσευχές
να τους έχεις κοντά σου όποτε θες.

Φεύγεις για πάντα απ’ το βυθό
λες πως δε θα σε ξαναδώ
μα είναι το πάντα πιο πολύ απ’ το αγαπώ.
Γι αυτό οι μπουρμπουλήθρες σιωπηλές
μείναν στων βράχων τις ρωγμές
κι όλες οι νότες που τραγούδαγες στεγνές κι αυτές.
Μα εγώ να μείνεις σου ζητώ στο βυθό.