Συλλογισμένος κι' απελπισμένος
μέσα στους δρόμους παραμιλώ,
παραπονούμαι και λέω μόνος
ντουνιά τι κέρδισα που ζω.

Ψεύτη ντουνιά μου τι έχω πράξει,
και μ' έχεις κάψει, αχ, με έχεις κάψει.

Ο κόσμος είναι για με σκοτάδι
τα στήθια τρώει κρυφός καημός
κι όπως βαδίζω μ' αργό το βήμα
με πνίγει αναστεναγμός.

Ψεύτη ντουνιά μου τι έχω πράξει,
και μ' έχεις κάψει, αχ, με έχεις κάψει.

Βασανισμένος και κουρασμένος
σέρνουμαι τώρα δίχως ψυχή
σ' αυτόν τον κόσμο που έχω ζήσει
με αδικήσανε πολλοί.

Ψεύτη ντουνιά μου τι έχω πράξει,
και μ' έχεις κάψει, αχ, με έχεις κάψει.