Πυργιώτισσα γαλανομάτα
όλο φλόγα κι όλο νιάτα
τρυγάει στο αμπέλι
σταφύλια μυρωδάτα.
που ‘ναι γλυκά σαν μέλι
κι όλο κρασί γεμάτα

Με τ’ άπονο το χέρι της
βαστάει το μαχαίρι της,
τα κόφτει και τ’ αφήνει
στου τρύγου το κοφίνι.

Στον τρύγο ένα αγόρι
αγάπησε την κόρη
το βλέπει η κόρη κλαίει
κι αυτός γλυκά της λέει,
χαρώ τα τα σταφύλια σου
χαρώ τα και τα χείλια σου.

Με τ’ άπονο το χέρι της
βαστάει το μαχαίρι της,
τα κόφτει και τ’ αφήνει
στου τρύγου το κοφίνι.

Τα χείλη σου τ’ αφίλητα
κι αν μένουνε αμίλητα
εγώ θα τα φιλήσω
θα σε κορφολογήσω,
και ώρα δεν θα χάνουμε
διπλό τριπλό θα κάνουμε.

Με τ’ άπονο το χέρι της
βαστάει το μαχαίρι της,
τα κόφτει και τ’ αφήνει
στου τρύγου το κοφίνι.