Το δικό μου το αντίο
έχει γίνει πια αστείο
κάνω την καρδιά μου
την καρδιά μου πέτρα
και πηγαίνω δέκα μέτρα
κι ύστερα ξαναγυρνάω
και την πόρτα σου
την πόρτα σου χτυπάω.

Όλα μοιάζουν με αλήθεια
μέσα στο δικό σου ψέμα.
Είσαι άραγε, άραγε συνήθεια
ή αγάπη δίχως τέρμα.
Φτάνει μόνο ένα φιλί σου
για να μπω
για να μπω στη φυλακή σου.

Το δικό μου το αντίο
ούτε ένα, ούτε δύο.
Δίχως να μου πεις,
να μου πεις συγγνώμη
στο λεπτό αλλάζω γνώμη
κι έρχομαι στα δυο σου χέρια
και με σφάζουνε,
με σφάζουν σαν μαχαίρια.