Φυσά βοριάς και αυτή περνά
με βιάση το μεϊντάνι
με το ‘να χέρι στα μαλλιά
και τ’ άλλο στο φουστάνι

Κι ήταν το φόρεμα λεπτό
πάνω της κολλημένο
όπως αρχαίο άγαλμα
μεταξωτά ντυμένο

Πίσω απ’ το τζάμι σε κοιτώ
και κρυφοκαταπίνω
το πόθο μου και τον καημό
στη φαντασία αφήνω