Πάλι χαράματα ξαπλώνω στο κρεβάτι
όμως το ξέρω ότι δεν θα κλείσω μάτι
γιατί θα έρθεις δίχως να σου το ζητήσω,
πάλι στην σκέψη μου και δεν θα ηρεμήσω.

Θα σηκωθώ
και θα σταθώ δίπλα στην πόρτα,
θα κλαίω μόνος
και σβηστά θα ‘χω τα φώτα.

Κι όπως περνούν τις άδειες νύκτες οι φαντάροι
σε μια σκοπιά με συντροφιά τους το φεγγάρι,
έτσι κι εγώ σε μια ζωή χωρίς εικόνες
να με κυκλώνουν μες τον Αύγουστο χειμώνες.

Τόσα κομμάτια πες μου πώς να τα μαζέψω
και την δική σου απουσία να αντέξω,
στον εαυτό μου πάλι ψέματα θα πω
για να τον πείσω ότι πια δεν σ’ αγαπώ.

Θα σηκωθώ
και θα σταθώ δίπλα στην πόρτα,
θα κλαίω μόνος
και σβηστά θα ‘χω τα φώτα.

Κι όπως περνούν τις άδειες νύκτες οι φαντάροι
σε μια σκοπιά με συντροφιά τους το φεγγάρι,
έτσι κι εγώ σε μια ζωή χωρίς εικόνες
να με κυκλώνουν μες τον Αύγουστο χειμώνες.