Ο ουρανός μου, απ’ το πάτωμα
μια πιθαμή και χαμηλώνει,
σαράντα τόσο πυρετό
και θέλω μόνο να σε δω,
το μόνιμο μου το παράπτωμα

Χωρίς ανάσα, μες στα βάθη σου
μισοθαμμένος στα κοράλλια
σε ξεχασμένη εποχή
η στεναχώρια μου, βροχή
με σταγονόμετρο η αγάπη σου.

Ψέματα όλα όσα είπες
κι έχουν οι μέρες μόνο νύχτες
κι η στάχτη πέφτει απ τα τσιγάρα
που ανάβω κρυφά σαν τον κλέφτη
σ’ ένα μπαλκόνι σκοτεινό.

Ψέματα κι όλα τα φεγγάρια
του σκηνικού σου απομεινάρια,
την πόρτα σπρώξε κι αν μ’ ακούς σε μισώ
να φωνάζω κι απόψε, ψέματα λέω κι εγώ.

Ο ουρανός μου καταχείμωνο
πάνω απ’ το σπίτι κρεμασμένος,
στα ξεβαμμένα σου φιλιά
στην παγωμένη σου αγκαλιά
και σ’ ένα αντίο σου επίμονο.

Ψέματα όλα όσα είπες
κι έχουν οι μέρες μόνο νύχτες
κι η στάχτη πέφτει απ τα τσιγάρα
που ανάβω κρυφά σαν τον κλέφτη
σ’ ένα μπαλκόνι σκοτεινό.

Ψέματα κι όλα τα φεγγάρια
του σκηνικού σου απομεινάρια,
την πόρτα σπρώξε κι αν μ’ ακούς σε μισώ
να φωνάζω κι απόψε, ψέματα λέω κι εγώ.