Εδώ που φτάσαμε αντίο να σου γράφω
δεν ήταν τίποτα σ’ ακούω να μου λες.
Στον τοίχο όνειρα σταμάτησα να βάφω
μέσα μου ακόμα δεν σταμάτησες να καις.

Σε σένα πίστεψα, πώς μου ζητάς να φύγω,
το τίποτα σου ανηφόρα και γκρεμός.
Όποιος μου ζήτησε από σένα να ξεφύγω,
έγινε μέσα μου ανίκητος εχθρός.

Αγάπη φώναζα πως είσαι δυνατή
ζήτησα δίπλα σου να ζήσω μια στιγμή,
δε με κατάλαβες.
Φεύγω για σένα, μα είναι κόμπος τα γιατί
ρώτησα αν έφταιγα, η απάντηση σιωπή,
δε με κατάλαβες και δρόμο άλλαξες.

Σε κάποιο όνειρο αν τύχει και βρεθούμε,
θα σε κρατήσω απ’ το χέρι σου σφιχτά.
Όνειρο το ‘χα εμείς οι δυο να κρατηθούμε
μετά ας μου ‘λεγες να φύγω μακριά.

Αγάπη φώναζα πως είσαι δυνατή
ζήτησα δίπλα σου να ζήσω μια στιγμή,
δε με κατάλαβες.
Φεύγω για σένα, μα είναι κόμπος τα γιατί
ρώτησα αν έφταιγα, η απάντηση σιωπή,
δε με κατάλαβες και δρόμο άλλαξες.
Τον δρόμο σου άλλαξες.