Τα νέφη όργωναν με τις παλάμες τους
τις στεριές και τα τζάμια, ίσως έψαχναν τη βοή

καθώς έσερναν μαζί τους συλλογές
από λάθη στοιβαγμένα μόλις
από τα στόμια των φλιτζανιών
που τα αντάλλαζαν με τη βροχή

καθώς έσερναν τις αγέλες των ουράνιων σωμάτων
και τα πουλιά της καθεμιάς διπλανής πόρτας
και μέσα στις κυψέλες τους αναπαύονταν
οι κομμένες ηχοί των υποσχέσεων
που ξεριζώνονταν χωρίς σημάδια
μέσα στα βράδια τα κερδισμένα από τη δυστυχία

στις λέσχες της αυγής
εκεί που οι άνθρωποι μαραίνονται
καθώς εμποδίζονται από την αμοιβαία απάτη