Το κραγιόν στο ποτήρι μια εικόνα που φθείρει
ότι απομένει από μας ποσό εύκολα ξεχνάς.
Δυο ψυχές ενωμένες που καταντήσανε ξένες
σαν καντήλι στην βροχή κι εσύ στιγμιαία έχεις χαθεί.

Κι αναρωτιέμαι αν φοράς το παλιό μου πουκάμισο
τα βράδια πριν χαθείς στου ονείρου την άβυσσο,
πες μου αν σου ‘λειψα, πες μου.

Θέλω να ξέρω αν μόνο εγώ υποφέρω
αν φτάσαμε όντως στο τέλος
και αν ακόμα πονάς, με ζητάς, ξενυχτάς.
Πες μου θέλω να ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω
γιατί εγώ προτιμώ να πεθάνω
παρά να μη σε έχω εδώ, δε μπορώ, δε μπορώ,
καρδιά μου ακόμα σ´ αγαπώ.

Κάποιοι μου είπαν ότι μάθημα ήταν
πως πρέπει να αγαπάς αληθινά, όχι μόνο όταν είναι αργά
και ποτέ δε σου λείπει μέχρι που σε εγκαταλείπει
μα όταν ραγίσει το γυαλί δεν υπάρχει επιστροφή.

Και αναρωτιέμαι αν κοιτάς τις φωτογραφίες μας
αν χάνεσαι ξανά στις παλιές ιστορίες μας,
πες μου αν σου ‘λειψα, πες μου.
Θέλω να ξέρω αν μόνο εγώ υποφέρω
αν φτάσαμε όντως στο τέλος
και αν ακόμα πονάς, με ζητάς, ξενυχτάς.
Πες μου θέλω να ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω
γιατί εγώ προτιμώ να πεθάνω
παρά να μη σε έχω εδώ, δε μπορώ, δε μπορώ,
καρδιά μου ακόμα σ´ αγαπώ.

Με σκοτώνεις, μου κόβεις από την καρδιά τ’ οξυγόνο
πως να αντέξω εδώ έξω που χαροπαλεύω μόνος,
δε μπορώ να ξεχάσω.

Και θέλω να ξέρω τι ακριβώς πήγε λάθος
που χάθηκε όλο το πάθος
κι αν ακόμα πονάς, με ζητάς, ξενυχτάς.
Πες μου θέλω να ξέρω τι έχει αυτός παραπάνω
γιατί τρέχω αφού πια δε σε φτάνω,
όπως πάω μάλλον θα τρελαθώ, δε μπορώ, δε μπορώ,
καρδιά μου ακόμα σ´ αγαπώ.
Καρδιά μου ακόμα σ´ αγαπώ.