Θυμάμαι πριν χρόνια
τα γέλια σεντόνια καλύπταν κρεβάτια ζωής.
Παιχνίδια της τύχης
σε παρκέ τόσες νύχτες ταινίες της δακρύων φυλής.

Μα πίστεψα στα σχέδια
που κάναμε καιρό
για εσένα απλά στοιχήματα
που έχανα εγώ.

Μα τα ταξίδια που είχες φτιάξει
πάνω στο χάρτη με κλωστές
τα ‘χουν πατήσει άλλοι τόσοι
μ’ ανεξίτηλες γραμμές.

Θυμάμαι εκείνες μας τις βόλτες
μέσα σε πόλεις θερινές
να σε κοιτάζω και να φεύγεις
μέσα απ’ τις ίδιες διαδρομές.

Περάσαν τα χρόνια
κρατάω τα σεντόνια που μου άλλαξαν τόσες ζωές.
Πετάω τα παιχνίδια
και βρίζω τ’ αστεία που έλεγες κάποιες φορές.

Μα εσύ πλέον ανέβηκες
σ’ απάτητες κορφές
τώρα οι κλωστές του χάρτη μου
δικές σου πια σκιές.

Μα τα ταξίδια που είχες φτιάξει
πάνω στο χάρτη με κλωστές
τα ’χουν πατήσει άλλοι τόσοι
μ’ ανεξίτηλες γραμμές.

Θυμάμαι εκείνες μας τις βόλτες
μέσα σε πόλεις θερινές
να σε κοιτάζω και να φεύγεις
μέσα απ’ τις ίδιες διαδρομές.

Κρατώντας δυο λόγια
απ’ τα πιο όμορφα χρόνια,
βγαίνω ξανά να σε βρω.