Τ’ άστρα κοιτάζουνε τη γη
από τη νύχτα ως την αυγή
βλέπουν τη μαύρη μου ζωή,
τα μαύρα βάσανα μου
και τρεμουλιάζουνε κι αυτά
στα αναστενάγματα μου.

Τ’ άστρα κοιτάζουνε τη γη,
για μένα όμως δεν φέγγει αυγή.

Κι ουρανός από ψηλά
σκύβει και με κοιτάζει
βλέπει κι εκείνος τι τραβώ
κι αράδα συννεφιάζει.

Τ άστρα κοιτάζουνε τη γη,
για μένα όμως δεν φέγγει αυγή.

Όλου του κόσμου οι πληγές
σε μένα ήρθανε διπλές,
θέλω να ζήσω τη ζωή,
μα η μοίρα δεν μ’ αφήνει
και κάθε δρόμο μου μπροστά
μ’ αγκάθια μου τον κλείνει.

Τ’ άστρα κοιτάζουνε τη γη,
για μένα όμως δεν φέγγει αυγή.