Κάποιοι άγριοι πειρατές με σπαθιά και με φωνές
μια φορά κι ένα καιρό έψαχναν για θησαυρό.
Είχανε και αρχηγό, καπετάνιο τρομερό και βρωμερό
που τα ψάρια τον λυπούνταν και οι ναύτες τον φοβούνταν
κι έτσι έκαναν κουπί όλοι μαζί.

Τ’ όνομα του Κιτρινογένης γιατί είχε κίτρινα γένια,
είχε και όπλο και γάντζο και παπαγάλο, απ’ όλα είχε.
Πειρατής κανονικός, στα πελάγη ξακουστός.

Μια φορά κι ένα καιρό ήτανε ένας πειρατής,
ο Κιτρινογένης,
είχε γάντζο αστραφτερό γύριζε ολημερίς,
ο Κιτρινογένης.

Είχε γύρω στο λαιμό ροζ μαντήλι βρωμερό,
ο Κιτρινογένης,
το ένα μάτι του γερό το άλλο ήτανε τυφλό,
ο Κιτρινογένης.

Και φώναζε στους ναύτες του,
τους άγριους πειρατές
δεν είστε εσείς για θάλασσα
μικρές μου πιπεριές.

Παπαγάλο πονηρό κράταγε στον ώμο του,
ο Κιτρινογένης, ο Κιτρινογένης,
ρούμι έπινε διαρκώς κι έδειχνε το όπλο του,
ο Κιτρινογένης, ο Κιτρινογένης, ο Κιτρινογένης.

Τ’ ακούσατε μικρές μου πιπεριές
πιστεύω να καταλάβατε τι εννοούσε……….