Απόψε μπήκα στου κορμιού σου το βασίλειο
και ξαφνικά λες κι ανακάλυψα τον ήλιο.
Που με τυφλώνει, που με κυκλώνει και με λιώνει
ένα κουβάρι εμείς και το σεντόνι.

Σαν σινεμά κι εμείς του πόθου η σκηνή
κόσμος νεκρός κι εμείς μονάχα οι ζωντανοί.
Ευτυχισμένοι, κερδισμένοι, κουρασμένοι,
ένα κουβάρι φως αγκαλιασμένοι.

Απόψε πιάστηκα μες στα δολώματα
της φαντασίας σου και του μυαλού σου.
Απόψε αγάπησα τα ελαττώματα
του χαρακτήρα σου και του κορμιού σου.

Όπως αγγίζει η βελόνα το βινύλιο
και ξαφνικά ανακαλύπτεις έναν ήλιο.
Της ευτυχίας, της απιστίας, της λαγνείας
σ’ ένα κουβάρι εμείς της αμαρτίας.

Απόψε μπήκα στο παιχνίδι το δικό σου
κι είπες πολλά μέσα απ’ το παραμιλητό σου.
Μα δεν με νοιάζει, δεν πειράζει, δεν αλλάζει
ένα κουβάρι εμείς, κι ας με τρομάζει.

Απόψε πιάστηκα μες στα δολώματα
της φαντασίας σου και του μυαλού σου.
Απόψε αγάπησα τα ελαττώματα
του χαρακτήρα σου και του κορμιού σου.