Κάθε φορά που κάτι αλλάζει
Μια θλίψη καίει τα σπαρτά
Ενός κρυμμένου εαυτού
Που πάντα με αιφνιδιάζει

Κάθε φορά που μένω εδώ
Μια φλόγα καίει τον καιρό
Ανοίγει δρόμο σκοτεινό
Και με τρομάζει

Φωτογραφία εποχής θλιμμένη
Ο εαυτός σωπαίνει
Κοιτάζει αμήχανα εμπρός
Και πάλι πίσω ολοταχώς, τι μένει;

Κάνω πως φεύγω μακριά
Ξένος σε πόλεις και βουνά
Ο εαυτός παραμιλά
Τις υποσχέσεις

Κάθε εδώ είναι εκεί
Κι η φαντασία μας κουπί
Κωπηλατεί το χωρισμό
Και μας παγώνει

Γεννήθηκα σ’ ένα μαζί
Ταξίδεψα μ’ ένα εσύ
Και χάθηκα σ’ ένα εγώ
Που όλο τελειώνει

Πόλεις και πρόσωπα βουβά
Νυχτώνει…