Ήταν η μάνα η δική μου
βροχή καλοκαιριάτικη,
κομμάτι από τη μουσική μου
σε μέρα χειμωνιάτικη.

Στ' άσπρα μαλλιά της είχε απάνω
μαύρους καιρούς, γονατιστούς
και μες το γέλιο της οι λύπες
σέρναν χορούς αντικρυστούς.

Δέντρο η μάνα η δική μου,
από χαρά αμάθητο,
που στα κλαδιά του είχε ανθίσει
φως από κόσμο αλάθητο.

Στ' άσπρα μαλλιά της είχε απάνω
μαύρους καιρούς, γονατιστούς
και μες το γέλιο της οι λύπες
σέρναν χορούς αντικρυστούς.