Τα τζιβαέρια με ξυπνάνε
από μεθύσι θεϊκό
την Πόλη πάντοτε θυμάμαι
και του Βοσπόρου το στενό.

Μια πολιτεία μαγεμένη
κι εσύ να μένεις πάντα εκεί
ότι ποθείς για πάντα μένει
μες της καρδιάς σου την πληγή.

Ένα φλουρί Κωνσταντινάτο
μου χάρισες για φυλαχτό
όταν σε ήπια άσπρο πάτο
στο ταρσανά το δειλινό.
Ένα φλουρί, ένα φλουρί,
μια ζωή, μια ζωή.

Βυζαντινό είν’ το μαντήλι
που σου χαϊδεύει τα μαλλιά
μέσα στου χρόνου το μπουρίνι
η θύμησή σου γιατρειά.

Έλα να τρέξουμε στο Πέρα
στην Πρίγκιπο, στο Γαλατά
η νύχτα μας να γίνει μέρα
στην Χάλκη, στην Αγιά Σοφιά.

Ένα φλουρί Κωνσταντινάτο
μου χάρισες για φυλαχτό
όταν σε ήπια άσπρο πάτο
στο ταρσανά το δειλινό.
Ένα φλουρί, ένα φλουρί,
μια ζωή, μια ζωή.