Πήρα το λουλούδι της άνοιξης
κι έφτιαξα τον επιτάφιό μου.
Δεν ήθελα να σε βάλω μέσα του
μα δεν μπορούσα να μη σε στολίσω με
χρώματα κι αρώματα.
Αυτό έχω να θυμάμαι από σένα
τη στολισμένη σου ψυχή,
το γλυκό σου πρόσωπο,
τα καθαρά σου χέρια.
Φοβόσουν να κλείσεις τα μάτια
και σ’ έπαιρνε ο ύπνος το ξημέρωμα.
Μου ήταν αρκετό να βλέπω
το στήθος σου να δηλώνει ζωή,
τα χείλη σου να μου ζητάνε νερό.
Μυστική η σιωπή ανάμεσά μας.
Δεν είχαμε άλλα να μοιραστούμε,
μονάχα βλέμματα.
Μέχρι που εγώ, μόνος πια…
θα σου `κλεινα τα μάτια.
Αγαπημένη.