Στις απέραντες ερήμους του απογεύματος
Στο ραντεβού τους στο κρεβάτι
Οι δυο τους
«Είδα στον ύπνο μου
Πως ήμουνα πολύ δυστυχισμένη»
Του εξομολογήθηκε εκείνη
«Όνειρο ήταν», της χαμογέλασε αυτός.
Και γέλασαν κι οι δυο τους δυνατά
Για το οξύμωρο των λέξεων,
Αιώνιοι νιώθοντας
Δικός τους ο καιρός
Πολλά απογεύματα παρόμοια
Στην ήσυχη πλήξη
Στην ασφαλή πέψη
Ένα κάποιο χαμόγελο, ένα χάδι
Ο έρωτας μια νοσταλγία περισσότερο
Που γνέφει
Απ’ τις ρωγμές
Στις φωτογραφίες τους
Και στις μουσικές
Στα ανύποπτα λόγια των άλλων
Στον δρόμο
Ή στο σινεμά.