Στον ορίζοντα πέρα,
ασπρίζουν
της θάλασσας
τ’ αραδοκύματα,
καταμεσής
στεριάς κι ουρανού
σαν υγρή χιονοστιβάδα,

εκτυφλωτικό, ενόσω
τ’ αστραποβόλημα
του στερεώματος,
διαθλά
μές της συννεφιάς το γκρίζο
του ήλιου τις αχτίδες.

Και το νερό
να στραφταλιάζει λουλακί

και να χαρίζεται,
ανένταχτο
στην πλάση.

Μήπως ξασπρίσει
της ζωής τη ρύπανση

και στην παραίτηση
της ύπαρξης,
μη δυνηθεί και
δώσει χρώμα…