Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132752 Τραγούδια, 271249 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

Εξουσία - 1995       
 
Στίχοι:  
Διονύσης Τσακνής
Μουσική:  
Διονύσης Τσακνής


Είμαι μια πόρνη που σέρνει το βήμα εδώ κι από κει,
είμαι αράχνη που δένει το θύμα της στην σκηνή.
με θέλουν πρόσωπα χίλια, με παίρνει ο πιο δυνατός,
κι απ’ τη μισάνοιχτη γρίλια, κρυφοκοιτάζει στρατός.

Σε μια στροφή έχω βάλει δολώματα,
είμαι σκιά και καπνός,
έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα,
και δε με νικάει εμένα ποτέ ο καιρός.

Σπέρνω ελπίδες στον δρόμο, είμαι σειρήνα γυμνή,
θερίζω πτώματα μόνο, είμαι φριχτή μηχανή.
είμαι ο λόγος που σβήνει, του έρωτα η ορμή,
είμαι η σκέψη που δίνει αιτία σ’ ένα κορμί.

Σε μια στροφή έχω βάλει δολώματα,
είμαι σκιά και καπνός,
έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα,
και δε με νικάει εμένα ποτέ ο καιρός.




 Στατιστικά στοιχεία 
       Δημοφιλία: 66.6%  (3 ψήφοι)
      Αναγνώσεις: 11353
      Σχόλια: 5
      Αφιερώσεις: 0
 
   

 Δισκογραφία 
 
[1] Το φάντασμα από το π...
1995
[2] Παίζοντας με δύο ορχ...
2001
[3] Τα τραγούδια μου
2001
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Αφιέρωσέ το κάπου
Νέα μετάφραση
Εκτυπώσιμη μορφή
Αποστολή με email
Διόρθωση-Συμπλήρωση
 
   
 
   panos_bartender @ 14-11-2005
   nikos
16-01-2012 11:56
κι εγώ συμφωνώ η εξουσία είναι μια πόρνη που πηγαινοέρχεται και την παίρνει πάντα ο πιο δυνατός... αλίμονο σ' αυτό που υπόστεται την εξουσία...
   ABUDABIS
02-12-2011 14:54
Πραγματικά υπέροχο, από τους καλύτερους συμβολισμούς στην ελληνική μουσική, πιστεύω, για την εξουσία...

   la vida
15-06-2008 15:39
Ισως ενα απο τα καλύτερα του Διονύση.Οπως και όλος ο δίσκος "ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ" διαχρονικό!!
   Κάιν
05-10-2006 02:08
ΚΕΙΜΕΝΟ και ΤΡΑΓΟΥΔΙ Νο2
   Ανώνυμο σχόλιο
29-06-2006
Όλα ξετυλίγονταν μοιραία. Οι εχθροί συνήθισαν τους εχθρούς. Έφτασε κάποτε και η συνεννόηση : ανταλλαγή πληθυσμών. Όσοι είχαν μετανιώσει μπορούσαν ν’ αλλάξουν στρατόπεδο με τίμημα την δημόσια μεταμέλεια. Στις πύλες συνωστισμός. Μια πανέμορφη πόρνη σπάει τον κλοιό. Ξεγελάει την φρουρά. Κάθε φορά, δίνει κι ένα όνομα που περνάει. Φτάνει στα άδυτα, μιλάει με τους πολέμαρχους. Ένα τυφλός ζητιάνος ωρύεται : «Το κάστρο θα πέσει ! το κάστρο θα πέσει ! δεν υπάρχει σωτηρία». Στ’ αφτιά του ακόμα αντηχεί η φωνή της : «Εγώ σε τύφλωσα. Να θυμάσαι… Εξουσία!»


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο