Το λίκνισμα της τζιακαράντας
τα βράδια της σιωπής.
Νωχελικά τα όνειρα κυλούν
και κάτω απ’ την ελιά
ξυπνά ο κήπος με τ’ ασφόδελα.

Άργησες πάλι,
το φως στ’ αντικρινό παράθυρο σβηστό.
Μια υπνηλία μακρόσυρτη
βαραίνει τα βλέφαρα
και δεν ξέρεις, αν είναι τα μάτια σου
κλειστά ή ανοικτά,
δεν ξέρεις, αν είναι τα μάτια σου…

Τα τριζόνια της Έγκωμης
κοιμήθηκαν νωρίς απόψε,
είναι κι αυτό μια σκέψη.