– διότι αυτό πού λείπει συνήθως ημερεύει
φυλάγεται κι ανθίζει θηλυκά –

εκεί… χαλάς τον ίσκιο του πτηνού
οι δρόμοι σου ακουμπούν σε άλλους δρόμους
δανείζεσαι κι αναζητάς την επιείκεια

σήμερα, να σου δοθεί η χάρη, επιθυμούσες
την πιο γλυκιά ισημερία να επιστρέφεις
στα χέρια που λυτρώθηκαν
και βάθυναν μες στην ανάπαυλα

πάντα θα λείπεις και το ξέρεις
αυτή η διάρκεια είναι που μας συντηρεί
κι αν σου μιλώ, μιλώ σ’ εμένα
ακούω τα λόγια που υστερείς
απλά σαν σιγουριά κυματισμού κι αγγέλων θρόισμα.