Ανέσπερο το φως σου
νύχτες ασέληνες πορφυρίζει
σαν ενεδρεύει η μοναξιά
ως την ώρα του όρθρου.
Λάμπα θυέλλης κρατάς
αέναη
υποδαυλίζεις τη φωτιά.
Σαν χρόνου σύνεργο
τον έρωτα ταϊζεις καρτερία
κι ανθός ανατινάσσεται
στον ύπερο της λύπης