Συγκρατώ το ολόγραμμα
του πολυδιάστατου οργανικού χώρου
που οριοθετεί τους μηχανισμούς της σκέψης μου
ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα

Έργο δυνάμει εύπλαστο
η έκβασή του πηλός που δεν ψήθηκε
αναστέλλεται δεχόμενο νουθεσίες
που μου αποσπούν την προσοχή
από μια εσωτερική ανησυχία

Ένα παρόν σαν μπουκάλα γκάζι·
κάποιος πρέπει να τ’ ανάψει για να λάμψει

Ένα μέλλον που όσο και να λάμψει
το σκοτάδι του θα περιμένει όπως πάντα
την πρώτη ευκαιρία

Μια φασαρία που υπάρχει εκεί
μόνο για να επιθυμώ πότε θα κάμψει

Μα όταν πεθάνω, θα `χει μια ησυχία

* * * * * * * *

Στη ζωή δεν έχεις
μόνον είσαι