Η μοναξιά βρήκε την πόρτα ανοιχτή
κι ήρθε να πιούμε ένα καφέ και να τα πούμε,
πέρασε τάχα και για σένα να σε δει
λες και δεν ήξερε πως χώρια τώρα ζούμε.

Η μοναξιά βρήκε το σπίτι σκοτεινό
και μπήκε τάχα ένα τσιγάρο για να ανάψει,
δώρο μου αγόρασε για σένα να της πω
κι ούτε θυμάμαι τι και πόσα μου `χε τάξει.

Μα την αλήθεια εγώ δεν ήθελα να πω
κι άρχισα τότε να φωνάζω τ’ όνομα σου,
σαν να `σουν στο δωμάτιο το κλειστό
κι έστελνες κάλεσμα κρυφό με τ’ άρωμα σου.

Η μοναξιά βρήκε ξανά την αφορμή
από μια πόρτα ανοιχτή σε σπίτι άδειο
κι ήρθε να ρίξει τα σπαθιά της στο κορμί
για να μαντέψει το δικό μου το κουράγιο.

Μα την αλήθεια εγώ δεν ήθελα να πω
κι άρχισα τότε να φωνάζω τ’ όνομα σου,
σαν να `σουν στο δωμάτιο το κλειστό
κι έστελνες κάλεσμα κρυφό με τ’ άρωμα σου.

Η μοναξιά βρήκε την πόρτα ανοιχτή.