Κάποτε για στρώμα είχαμε χαλίκια
και τα όνειρά μας γέμιζαν φιλιά
τώρα τα ταξίδια της ψυχής μας καίνε
και οι εφιάλτες γίνανε θηλιά

Να `χα σπίτι τ’ ακρογιάλι και να ζέσταινε η καρδιά
να `χα για σεντόνι κύμα τρυφερή μου αγκαλιά
να `χα σπίτι τ’ ακρογιάλι και μια βάρκα με κουπιά
θα `ταν τα όνειρά μου πρίμα θα `ταν μέλι η καρδιά

Κάποτε μοιράζαμε καθαρές ματιές
και δυο λόγια ξάστερα για υπογραφές
τώρα της τιμής μας έσβησε το φως
και μια καλημέρα δε μας λέει ο Θεός