Βουλιάζει στο σκοτάδι

Σιγά-σιγά τα μάτια της ανασύρουν

κάτι σαν κλεφτοφάναρο, σαν πρωινό άστρο

Αφουγκράζεται κάποια φωνή,

φωνές που την περιπαίζουν και την λοιδωρούν

Τα σανίδια στο πάτωμα βγάζουν αγκίδες

που πληγώνουν τα πόδια της

Αυτό το αποκρουστικό πλάσμα

που κολλάει επάνω της

γίνεται ένα με το κορμί της,

είναι το κορμί της

της ορίζει πού θα σταθεί, πού θα κατευθυνθεί

κόβει στα δυο την ύπαρξή της

Ίσως ένα χέρι,

αν ένα χέρι μπορούσε να την τραβήξει

από αυτή την καθημερινότητα

«Ορφανή, ορφανή» της φωνάζουν οι κάτω όροφοι

«Έλα μαζί μας σ’ αυτό το κρεβάτι των οργίων»

επιμένουν έξω απ’ το παράθυρό της οι σειρήνες