Σ’ ένα λαβύρινθο ξυπνώ
Παραδομένος, ζηλεύω τη σκιά μου

Έχω πληγές που κρύβονται
Έχω φωνές που δεν πνίγονται
Έχω ένα παράδοξο, κρυφό, εγώ

Που να με σπάσει θέλει
Να μ’ εξαφανίσει θέλει
Θέλει να με ρίξει σ’ ένα άχαρο,
απέραντο, ατελείωτο, απύθμενο κενό

Κι η αλήθεια τώρα πλησιάζει
Η εμμονή μου μ’ έχει χαράξει
Μου `χει πάρει πολύ καιρό
δεν ξέρω απ’ τον λαβύρινθο αν θα βγω

Σ’ ένα λαβύρινθο ξυπνώ
Παγωμένος, με το άρρωστο εγώ μου

Που να με σπάσει θέλει
Να μ’ εξαφανίσει θέλει
Θέλει να με ρίξει σ’ ένα άχαρο,
απέραντο, ατελείωτο, απύθμενο κενό

Κι η αλήθεια τώρα πλησιάζει
Η εμμονή μου μ’ έχει χαράξει
Θα μου πάρει πολύ καιρό
και απ’ τον λαβύρινθο θα βγω

Που να με σπάσει θέλει
Να μ’ εξαφανίσει θέλει
Θέλει να με ρίξει σ’ ένα άχαρο,
απέραντο, ατελείωτο, απύθμενο κενό

Κι η αλήθεια τώρα πλησιάζει
Η εμμονή μου μ’ έχει χαράξει
Θα μου πάρει πολύ καιρό
και απ’ τον λαβύρινθο θα βγω