Η σιωπή στόμα
Που ποτέ δε μίλησε

Από τα χείλη της
Κρεμάστηκαν τσιγάρα
Και ολόκληρες ζωές
Απόκρημνο φιλί
Που έκοβε σα ξυράφι
Όσους ερωτοτρόπησαν
Να την ερμηνεύσουν
Μιλώντας αντ’ αυτής

Ήταν φορές που έχασκε
Τάφος ανοιχτός
Να καταπιεί όσους ξελόγιασαν
Με γλύκες τις ψυχές
Ή σου `παιρνε τη μιλιά
Αν τολμούσες λέξη να της πεις

Μα πιο τρομερό απ’ όλα
Το χαμόγελό της
Υπενθυμίζει πως όποτε χρειαστεί
Ξέρει να δείχνει τα δόντια της

Κι αλίμονό σου
Αν σε πιάσει στο στόμα της