Το σώμα σου τρελό σκαρί κι απόψε ας αρμενίσει
μ’ ένα πουκάμισο λευκό και τα μαλλιά λυμένα
σ’ αυτά που πόνεσες πολύ κι αθώο ας ξεκινήσει
ένα ζεϊμπέκικο παλιό, με χέρια υψωμένα

πιο πάνω από την άβυσσο κι ακούμπησε στα χείλη
βότσαλα στάχυα και φιλιά και όνειρα κομμάτια
που η θύμηση μεσ’ την ψυχή ματώνει ν’ ανατείλει
ζωγράφισε κι απόψε μπλε τα πορφυρά σου μάτια

και κοίταξε την θάλασσα μα πρόφτασε πριν σβήσει
του φεγγαριού η αναπνοή, για μια στιγμούλα στάσου
σαν θαύμα που άντεξε η ζωή κι ο μύθος ας κινήσει
ερωτευμένη η σιωπή δακρύζει τ’ όνομά σου