Πόσο λυπάμαι όταν ερωτεύομαι.
Από νωρίς βουλιάζω στο αναπόφευκτο
κατρακυλώντας τα σκαλιά της λογικής
να δω τι άφησε σε μένα ο ταχυδρόμος.
Παραμερίζω τους παλιούς λογαριασμούς
ψάχνοντας έναν φάκελο που εγκλείει
την ημερομηνία λήξεως του έρωτα.
Οι φίλοι, καρφωμένοι στο μοιραίο
τον θάνατο εξορκίζουν με τεχνάσματα
ποτίζουν με κονιάκ στο κυλικείο
το φίδι που τους τρώει τα σωθικά, `
υποψιάζονται πως σάλεψα γιατί
πενθώ το δρομολόγιο της καρδιάς
κι όχι το αγγελτήριο της φυγής μου.
Εντούτοις το εφήμερο του έρωτα
σκάβει βαθύτερα από τον φόβο του θανάτου.

Άλλο να σε ξυπνάνε οι βροχές
κι άλλο οι εφιάλτες.